بررسی معیارهای طراحی شهری بازارهای سنتی و به کارگیری آنها در طراحی فضاهای شهری معاصر (نمونه موردی محور فلکه اول تا دوم صادقیه)

بطور کلی در شهرسازی سنتی ایران، انسان معیار هرچیزی محسوب می شد. طول، عرض و ارتفاع گشودگیها، تناسبات و فواصل در انطباق با اندازه های وی در نظر گرفته می شد. انسان، مبنا و مرجعی طبیعی برای طراحی شهرهای ما بود. از این رو احداث پیاده راه هایی با استفاده از ارزش های طراحی راسته های تجاری سنتی ایران، علاوه بر اینکه در تجدید هویت شهری نقشی انکارناپذیر را ایفاء می کند، با فراهم آوردن تعاملات اجتماعی به شهروندان اجازه می دهد در محیطی آرام، بدون اینکه هر لحظه خطر برخورد یا تصادف با خودرو را احساس کنند، حواس خود را کاملاً معطوف انتخاب جنس، حظ بصر و یا پیاده می نمایند. مطالعه حاضر به دنبال بررسی ایده ای مبنی بر ایجاد شرایطی به منظور ارتقاء کمی و کیفی محیط شهری در راستای احیا و تجدید هویت و ارزش های بومی، افزایش ارتباطات و تعاملات اجتماعی افراد با یکدیگر در محیطی امن و سالم، رفع آلودگیهای زیست محیطی و مهمتر از همه احترام به هویت عابر پیاده به عنوان جزئی مهم از سیستم حمل و نقل شهری در قالب بستر کالبدی مناسب می باشد. بر این اساس ابتدا با روش کتابخانه ای بر بررسی مفاهیم و تعاریف مربوط در این حوزه پرداخته شده و سپس دو مصداق بازار اصفهان و بازار تبریز در این حوزه بررسی شده است. سپس شاخص های استخراج شده، در طراحی محور مطالعاتی (فلکه اول تا دوم صادقیه) مورد استفاده قرار گرفته است. نتیجه ای که در این پایان نامه حاصل شده است، نشان می دهد که با استفاده از تفکر، فرآیند و ابزارهای طراحی سنتی بازارهای ایرانی می توان پاسخ های مناسب تری را در برابر گزینه های نامناسب قرار دهد، محصول نهائی طرح ها را پایدارتر سازد، ابعاد مشارکت مردمی را در این طرح ها تقویت کند و با ایجاد کیفیت، پتانسـیل هـای اقتصادی و مکانی فضا را به فعلیت درآورد .